• فیض و راستی
• کتاب مقدس
• فصل های کتاب

انجیل متی (فصل ۶)

عبادت پسندیده و زندگی بدون نگرانی
1 زنهار عدالت خود را پیش مردم بجا میاورید تا شما را ببینند، و الاّ نزد پدر خود که در آسمان است، اجری ندارید. 2 پس چون صدقه دهی، پیش خود کَرِّنا منواز چنانکه ریاکاران در کنایس و بازارها می‌کنند، تا نزد مردم اکرام یابند. هرآینه به شما می‌گویم اجر خود را یافته‌اند. 3 بلکه تو چون صدقه دهی، دست چپ تو از آنچه دست راستت می‌کند مطلّع نشود، 4 تا صدقه تو در نهان باشد و پدر نهان‌بینِ تو، تو را آشکارا اجر خواهد داد. 5 و چون عبادت کنی، مانند ریاکاران مباش زیرا خوش دارند که در کنایس و گوشه‌های کوچه‌ها ایستاده، نماز گذارند تا مردم ایشان را ببینند. هرآینه به شما می‌گویم اجر خود را تحصیل نموده‌اند. 6 لیکن تو چون عبادت کنی، به حجره خود داخل شو و در را بسته، پدر خود را که در نهان است عبادت نما؛ و پدر نهان‌بینِ تو، تورا آشکارا جزا خواهد داد. 7 و چون عبادت کنید، مانند امّت‌ها تکرار باطل مکنید زیرا ایشان گمان می‌برند که به‌سبب زیاد گفتن مستجاب می‌شوند. 8 پس مثل ایشان مباشید زیرا که پدر شما حاجات شما را می‌داند پیش از آنکه از او سؤال کنید. 9 پس شما به اینطور دعا کنید، ای پدر ما که در آسمانی، نام تو مقدّس باد. 10 ملکوت تو بیاید. ارادهٔ تو چنانکه در آسمان است، بر زمین نیز کرده شود. 11 نان کفاف ما را امروز به ما بده. 12 و قرضهای ما را ببخش چنانکه ما نیز قرضداران خود را می‌بخشیم. 13 و ما را در آزمایش میاور، بلکه از شریر ما را رهایی ده. زیرا ملکوت و قوّت و جلال تا ابدالآباد از آن تو است، آمین. 14 زیرا هرگاه تقصیرات مردم را بدیشان بیامرزید، پدر آسمانی شما، شما را نیز خواهد آمرزید. 15 امّا اگر تقصیرهای مردم را نیامرزید، پدر شما هم تقصیرهای شما را نخواهد آمرزید. 16 امّا چون روزه دارید، مانند ریاکاران ترشرو مباشید زیرا که صورت خویش را تغییر می‌دهند تا در نظر مردم روزه‌دار نمایند. هرآینه به شما می‌گویم اجر خود را یافته‌اند. 17 لیکن تو چون روزه داری، سر خود را تدهین کن و روی خود را بشوی 18 تا در نظر مردم روزه‌دار ننمایی، بلکه در حضور پدرت که در نهان است؛ و پدرنهان‌بینِ تو، تو را آشکارا جزا خواهد داد. 19 گنجها برای خود بر زمین نیندوزید، جایی که بید و زنگ زیان می‌رساند و جایی که دزدان نَقْب می‌زنند و دزدی می‌نمایند. 20 بلکه گنجها بجهت خود در آسمان بیندوزید، جایی که بید و زنگ زیان نمی‌رساند و جایی که دزدان نقب نمی‌زنند و دزدی نمی‌کنند. 21 زیرا هرجا گنج تو است، دل تو نیز در آنجا خواهد بود. 22 چراغ بدن چشم است؛ پس هرگاه چشمت بسیط باشد تمام بدنت روشن بُوَد؛ 23 امّا اگر چشم تو فاسد است، تمام جسدت تاریک می‌باشد. پس اگر نوری که در تو است ظلمت باشد، چه ظلمت عظیمی است! 24 هیچ کس دو آقا را خدمت نمی‌تواند کرد، زیرا یا از یکی نفرت دارد و با دیگری محبّت، و یا به یکی می‌چسبد و دیگر را حقیر می‌شمارد. محال است که خدا و ممُّونا را خدمت کنید. 25 بنابراین به شما می‌گویم، از بهر جان خود اندیشه مکنید که چه خورید یا چه آشامید و نه برای بدن خود که چه بپوشید. آیا جان، از خوراک و بدن از پوشاک بهتر نیست؟ 26 مرغان هوا را نظر کنید که نه می‌کارند و نه می‌دروند و نه در انبارها ذخیره می‌کنند و پدر آسمانی شما آنها را می‌پروراند. آیا شما از آنها بمراتب بهتر نیستید؟ 27 و کیست از شما که به تفکّر بتواند ذراعی بر قامت خود افزاید؟ 28 و برای لباس چرا می‌اندیشید؟ در سوسنهای چمن تأمّل کنید، چگونه نموّ می‌کنند! نه محنت می‌کشند و نه می‌ریسند! 29 لیکن به شما می‌گویم سلیمان هم با همهٔ جلال خود چون یکی از آنها آراسته نشد. 30 پس اگر خدا علف صحرا را که امروز هست و فردا در تنور افکنده می‌شود چنین بپوشاند، ای کم‌ایمانان آیا نه شما را از طریق اُولیٰ؟ 31 پس اندیشه مکنید و مگویید چه بخوریم یا چه بنوشیم یا چه بپوشیم. 32 زیرا که در طلب جمیع این چیزها امّت‌ها می‌باشند. امّا پدر آسمانی شما می‌داند که بدین همه‌چیز احتیاج دارید. 33 لیکن اوّل ملکوت خدا و عدالت او را بطلبید که این همه برای شما مزید خواهد شد. 34 پس در اندیشه فردا مباشید زیرا فردا اندیشه خود را خواهد کرد. بدی امروز برای امروز کافی است.

تفسیر فشرده آیات


1 مسیح روشن می¬سازد که عدالت انسان در وهله اول امری باطنی و درونی است که توسط خدای نهان بین ارزیابی می شود. کسانی که با برخی اعمال و رفتار نیک بیرونی در پی جلب توجه مردم و ارائه ظاهری اخلاقی هستند از سوی خدا اجری ندارند. در اینجا مسیح ریاکاری رهبران مذهبی قوم یهود را در صدقه، دعا و روزه بر ملأ می¬سازد. 2 کلمه «ریاکار» به یونانی (hypokritḗs , ὑποκριταὶ) شخصی را توصیف می-کند که ماسکی به صورت زده و در حین ایفای نقشی است (معمولا در صحنه تئاتر). در عهد جدید این کلمه اغلب برای افرادی به کار می¬رود که ایماندار واقعی نیستند. پاداش ریاکاری، تحسینی است که ریاکاران به خاطر نمایشی که در جمع ایفا می¬کنند از مردم می¬گیرند. 3 اشاره به صدقه ای است که در نهان داده شده است و حتی شخص صدقه دهنده به زودی آن را فراموش می¬کند. 4 خداوند دانای مطلق است و هیچ امری نزد او پنهان و پوشیده نیست.این معرفت، بهترین پادتن برای ویروس کشنده ریاکاری است(لوقا ۱:۱۲-۷). 5- 8 دعای یک ایماندار واقعی از رابطه عمیق و زنده وی با خداوند نشات می گیرد. کسانی که با خدا رابطه زنده ندارند؛ عبادتشان در بهترین حالت صرفا به منظور انجام فریضه ای تکراری و خسته کننده و در بدترین حالت خودنمایی و مقدس جلوه دادن خود نزد دیگران است. به همین علت فریسیان در جمع و با صدای بلند دعا می کردند. مسیح چنین اعمالی را محکوم می¬کند. دعا، گفتگو با خدای نادیدنی(یوحنا ۱۸:۱) و نهان بین(متی ۶:۶)است که از قبل از همه احتیاجات ما با خبراست(متی۸:۶). 9 در اینجا مسیح نحوه دعا کردن را به شاگردانش می¬آموزد. دعای یک ایماندار واقعی باید مطابق این الگو باشد. کسانی که از نظر روحانی از نسل مسیح (انسان دوم) می باشند (توجه کنید که همه انسان ها از نظر جسمانی از نسل آدم و حوا یعنی انسان اول هستند)؛ فرزندان خدا هستند و او را پدر خطاب می کنند. دعا با پرستش و ستایش خدا آغاز می¬گردد. 10 در دعا با سر سپردگی کامل، اراده خدا و جلال او را اولویت زندگی خود قرار دهیم. در واقع دعا وسیله ای است که برنامه ها و اهداف شخصی ما را با اراده الهی همسو می¬سازد( رومیان ۱:۱۲و۲). 11 در دعا نیازها و احتیاجا تمان را به خدا عرض می کنیم. 12 در اینجا منظور از «قرض» همان گناه است( لوقا۴:۱۱). گناهکاران به دلیل بی اطاعتی از فرامین الهی مقروض خداوند هستند. بنابراین ما در دعا گناهان خود را اعتراف کرده وازخداوند طلب بخشش می¬کنیم. این طلب بخشش بر مبنای کفاره مسیح بر روی صلیب است که جریمه گناهان ما را پرداخته است ( گناهان گذشته ، حال و آینده)؛ در غیر این صورت هر توبه و اعترافی بدون کفاره مسیح پشتوانه ای نداشته و نزد خدا پذیرفته نمی شود.این حقیقت که خدا، در مسیح همه گناهان ما را بخشیده و ما را از هلاکت ابدی نجات داده است، دلهای ما را پر از ستایش و پرستش می سازد. به همین دلیل یک ایماندار واقعی به مسیح باید خطای دیگران را نیز ببخشد. فردی که خطای دیگران را نمی بخشد درک دقیقی از گناه و قدوسیت و عدالت خدا ندارد. کسی که کینه و دشمنی جز ویژگی های زندگی اش است بدون شک فرزند خداوند نیست. اگر در یک ایماندار واقعی به مسیح به دلیل انسانیت کهنه (ذهن کهنه) گهگاهی احساس کینه و یا دشمنی نسبت به دیگران بوجود آید باید بلافاصله نزد خدا اعتراف کند و از روح القدس بخواهد که برای مبارزه با این گناه به او کمک کند در غیر این صورت مورد تنبیه شدید خداوند قرار خواهد گرفت( متی ۲۱:۱۸-۳۵). 13 خداوند هیچکس را وسوسه نمی¬کند(یعقوب۱۳:۱)؛ ولی اجازه می دهد که شیطان و فرشتگان شریر انسان را مورد وسوسه و آزمایش قرار دهند (مانند ایوب در عهد عتیق یا پطرس در عهد جدید)(ایوب ۱:۲-۶؛ لوقا۳۱:۲۲و۳۲). در اینجا مسیح یادآوری می¬کند که خواسته قلبی هر ایمانداری باید این باشد که از گناه و عواقب هولناک آن دوری جوید و با ریشه کن کردن گناه و مقاومت در برابر شریر، در پاکی و قدوسیت زندگی کند( اول پطرس ۱۴:۱-۱۶؛ یعقوب ۴:۷). مطابق وعده خداوند در (اول قرنتیان۱۲:۱۰و۱۳) یک ایماندار بیش از تحملش مورد تجربه قرار نمی گیرد. 14و15 به توضیحات (متی۱۲:۶) مراجعه شود. 16-18 طبق روایات تاریخی، فریسیان دو روز در هفته روزه می گرفتند و با ظاهری آشفته در بین مردم ظاهر می¬شدند تا همه بدانند که روزه دار هستند. توجه به این نکته بسیار حائز اهمیت است که روزه به خودی خود به هیچ عنوان فایده روحانی ندارد و باعث رشد روحانی نمی شود(کولسیان ۲: ۲۰-۲۳؛ اول قرنتیان ۸: ۸). ایمانداران در روزهای اضطراری و بحرانی زندگی شان با روزه و دعا از خداوند کمک و راهنمایی می طلبند. هنگام روزه گرفتن با زبان بی زبانی حیاتی بودن موضوع دعایمان را به خداوند نشان می دهیم. روزه و هر ریاضت بدنی دیگری هرگز به رشد روحانی، رهایی از عادتهای گناه آلود و زندگی پیروزمندانه منجر نمی شوند. خداوند عیسی بار دیگر تاکید می¬کند که روزه همچون دعا باید در نهان باشد و این امری کاملا خصوصی بین ایماندار و پدر آسمانی است. در عهد جدید کتاب مقدس هیچ دستوری مبنی بر اینکه یک ایماندار باید در زمانی معین یا مدتی مشخص روزه بگیرد وجود ندارد و اصولا هیچ فرمانی مبنی بر اینکه ایماندار باید روزه بگیرد نیز وجود ندارد. آیاتی همچون آیه ۱۷ نشان می¬دهند که در مواقع بحرانی و پر تلاطم زندگی ممکن است یک ایماندار یا گروهی از ایمانداران روزه بگیرند( متی۱۴:۹و۱۵). 20 نگرش ما نسبت به پول و مادیات یکی دیگر از شاخص هایی است که وضعیت سلامت روحانی ما را نشان می¬دهد. فریسیان پول دوست و مادی گرا بودند(لوقا۱۴:۱۶). گناه طمع ، نااطاعتی از فرمان آخر «ده فرمان» خدا در عهد عتیق است(خروج ۱۷:۲۰). پولس رسول می¬گوید « دینداری با قناعت سود عظیم است»( اول تیموتاوس ۶:۶-۱۰). 22-24 فریسیان و اکثر رهبران مذهبی یهود در زمان مسیح طمع کار و ریاکار بودند ولی به جای توبه از گناهانشان ، به تقوا و عدالت کاذبشان می¬بالیدند و ثروت خود را نشانه برکت الهی می¬دانستند زیرا همچنان که مسیح در آیه ۲۳ تاکید می¬کند از نظر روحانی کور بودند. در عین حالی که این رهبران مذهبی اسیر طمع و ریاکاری بودند ولی فکر می کردند که خادمین واقعی خدا هستند. در آیه ۲۴ «مَمُونا» به معنی پول و ثروت است. 26 منظور مسیح در این آیات تنبلی و کاهلی نیست زیرا پرندگان بسیار پر کار و فعال بوده و برای یافتن غذا کوشش بسیار می¬کنند. توجه کنید که کاهلی و تنبلی گناه است و اکثرا ریشه فقر را باید در این گناه جستجو کرد؛ از دیدگاه خداوند انسان باید شش روز هفته را کار و فعالیت کند(تثنیه ۹:۲۰و۱۰). پولس رسول می گوید: اگر کسی بخواهد کار نکند، خوراک هم نخورد (دوم تسالو نیکی۱۰:۳). تاکید مسیح در این آیات این است که ایمانداران برای رفع احتیاجات باید کاملا به خداوند توکل و اعتماد داشته باشند و از نگرانی و ترس از آینده آزاد شوند. 27 در اینجا «ذراعی بر قامت» به معنای طول عمر است. 32 در اینجا کلمه «امتها» اشاره به افرادی است که به ملکوت خدا تعلق ندارند و خارج از حیطه وعده ها و برکات الهی می¬باشند( افَسُسیان ۱۷:۴-۱۹). 33و34 مسیح تاکید می¬کند که اولویت زندگی هر ایمانداری باید امور مربوط به ملکوت خدا و پیشبرد آن در میان انسانها باشد. وارثان ملکوت خدا و حیات جاودانی تشنه وگرسنه عدالت خدا هستند( ر.ک. به توضیحات متی۶:۵). ایمانداری که از این فرمان مسیح تبعیت کند؛ میوه های آرامش و خوشی روح القدس را در زندگی اش تجربه خواهد کرد و از اضطراب، نگرانی و ترس از آینده در امان خواهد بود (غلاطیان ۵: ۲۲ ؛ فیلیپیان ۶:۴و۷ ؛ اول پطرس ۷:۵).